ENTREVISTA AOS DA RÍA

Arturito Puy e Fabián Santomé, Os da Ría, por fin neste blog.

"Quixemos chamarnos os LopezVeigas"

"En moitas xoldras temos cantarelado o himno galego ranchera"

Anuncian posible concerto do seu "O DISCO DÍSCOLO DOS DA RÍA" para comezos de decembro de 2012

Levádesvos ben?

Arturito- Home, xa se ten falado moito destas liortas e lear que temos entre os nóscolos. A verdade é que somos como un matrimonio que leva moitos ans, non sei se Fabián está de acordo. Evidentemente sempre xorden as púyolas de tantos ans de relación. Sempre se van sumando pequenos detalles. Por exemplo, a min dáme moita carrax cando estamos nunha comida opípara e Fabián ten o feo costume de coller as cascas do marisco pousalas no meu prato e pareza que comeu menos do que comeu e sexa eu o lambón.

Fabián- Iso é certo(chega o camareiro) Tres cañiñas. Eu vou facer un pouqueliño de intrelogoutrada, vou facer menos rexouba e vou ir máis diretamente ao gran. Coido que nos enlevamos moi ben. Eu son o padriño do teu neno, non Arturito?

Arturito- Si, Paula.

Fabián- O teu neno Paula, evidentemente. Hai un videolo moi senlleiro que está na rede e que fixo hai xa un an e pico, o programa Miradiñas, de Miguel Miradiñas, en o que se fala xa sobranceiramente de todo isto. Como el di, un matrimonio ben avindo ten as súas rexoufas. Pero de cótele, claro que nos levamos e é un góstele moi grande e para endemostralo imos darnos aquí unha afectuosa apertolada.

Arturito- (Fabián quere abrazalo) Pero que merda é esta!

Que é o que vos enxerga?


F- A nós o que nos enxerga é a xente coma ti, que ten o góstele de compartillar unha cáñola con os nóscolos, enxérgannos as mulleres belidas, enxérganos a xente senlleira e de ben, enxérgannos os sillóns cómodos máis que os incómodos.

A- Podemos dicir que somos atípicos, porque entre a paz e a guerra, preferimos a paz. Entre a fame e a fartura, a fartura.

F- Respeitamos a xenteliña que ao mellor emprefire a guerra, ou que prefire os sillós incómodos ou a comida insípida. Aínda que prefiramos os platos ben xugosos e saboirosos. Creo que basicamente nos enxerga iso e que estamos de acordo aí, verdade que si?

A- Si, porque, queiras que non, tamén tivemos a sorte de adicármonos ao que nos gosta faguer, e levamos moitos ans dedicándonos ao espectáculo e vivimos moi ben del e non tivemos, afortunadamente, que traballar nunca, e iso é un góstele moi grande. Por iso, para nós poder enxergar unhas cantareliñas, poder borrexar cunhas rapazas belidas, con esas cóuselas, xa ficamos contetes.

Sodes unha parella atípica no que é o panorama do humor. Sen ter un programa semanal na TV, xa rompestes. E disto hai xa dous anos. Canto vos pagaron por facer a vosa ruptura?


F- Pois non nos pagaron de cote. Se me permites que che encorrixa un pouqueliño, non houbo unha ruptura propiamente dita, senón unha despedideira. Levabamos moitos ans traballando, levabamos moitos ans enriba dos esceairos, ás veces endebaixo deles, e chega un momento que queriamos atinxir proxectos máis persoais. Em por iros, comezamos esta xireliña de despedida, en a que aínda estamos.

A- Houbo un momento...

F- Vou xantarelar unha concretiña...

A- Concreta. Cando Fabián me propuxo o seu proxecto senlleiro de que ía cantar, ou como era? Joan Manuel Serrat canta o novo cinema americano?

F- "Ismael Serrat canta al nuevo cine americano", que e un proxecto que estou preparando neste momento.

A- Entón aí díxenlle: vamos ter que enxergar unha despedideira, porque hai moita xente na nosa Galiza, que aínda non tivo o góstele de vérmonos con os nóscolos, entón imos facer unha xira de endespedideira. Escomezámola no an 2009 e estamos agora escomezando esa xira de despedideira, a ver se nos podemos despedir de todos cantos concellos deste país poidamos.

F- Que ogallá dure moitos ans.

A día de hoxe, esta longa xira de despedida, estavos resultado rendible, sobre todo para ti Arturito que tes unha filla e varias ex esposas que manter.


A- Para Os da Ría nunca foi un problema o tema dos cártolos. Nós levamos moitos chopes. Non sei se sabes que eu sempre no esceairo estou coas chaves do meu Toyota, do meu Toyi. Ise Totyota fíxeno coas Letras Galegas de Aquilino Iglesia Alvariño. (risos de Fabián) Coa cantarela que lle adicamos ese an, Toyota. O apartamento de Sanxenxo, ese foi con Celso Emilio Ferreiro. Porque temos un chope que é que as distintas conselleirías de Cultura, sempre nos encarregan cantarelas para as letras galegas. Tamén nos encarregaron a de Saidade (conselleiría) a "canción dos bícolos". Pensamos que é mellor bicarse que meterse coca, por exemplo, que é o que di a cantareliña. Temos moitos chopes. Temos a cantarela: "non mordas a man que che dá de comer, Deputación de Lugo". Con eses contactos que fas en diferentes comidas e xantares opíparos, vas tirando. Sempre vas tendo un remañente para os gastos.

F- Hai que endedicir,que nesta xireliña como no resto da nosa traxeutoria, a busca encicais dunha rendabilidade económica, eu penso que non é o noso motoreiro de o noso traballo. A rendabilidade penso que se traduce en cantareleiras, en risadeiras de o público, en sorridelas de unha muller belida, en que a xente desfrutele un pouquiño.

Entón, estades a dicir que o feito de virdes en limusina nas festas das letras, hai dous anos, quere dicir que tedes "un amiguito del alma", polo menos en Lugo.

A- (risas de Arurito e Fabián) Amígolos temos muitos. Cando un leva tantos ans e nos mellores esceairos, non só de eiquí de Galicia, que paramos porque un sempre quere voltar ao níñolo de onde saiu. Nós actuamos coas mellores cupletistas de Madrid: Concha Velasco, Ana María Matute, Carmen Martín Gaite, en Barcelona, Merçe Rodorera, Rosa María Sardá..coas mellores. Da mesma maneira tamén coñecimos aos máis grandes do teatro e da farándula española.

F- Moitos amigos da alma no mundo da politiqueira tamén.

A- E de Xose, o que era terceiro nos da Ría. Que decidiu meterse en Terra Galega. Non lle foi moi ben, pero foi o que apostou pola política.

F- Nós estivemos sempre conténteles con todos os gobenros, e deixamos grandes e senlleiros amígolos que sempre nos enapoiaron e sempre encolaboraron connóscolo, en todos os iños de a politiqueira.

A- É certo que un dos nosos grandes amigos foi López Veiga. Coincidimos con el cando o do Cangarexo Real, que era un boi de Francia, que intentaran vendelo como unha especie autótono. Non gustou, pero aquel día coñecimos a López Veiga,unha persoa moi trangalleira, dos nosos gósteles.

F- Estivemos enapiques de chamarnos os "Lopez Veigas". Os da Ría naceu aí, que comezamos a falar con el. Díxonos que fixesemos algo senlleiro e de cote, iamonos chamar "os LópezVeigas". Segue sendo un grande amígolo. vémonos ás veces, xa non comemos cangarexo real, hahaha, algúnha outra pézola de marisco ou de xabarín.

Lembro a clamorosa manifestación que se convocara en decembro de 2009 contra a disolución d´Os da Ría. A vosa separación foi un preludio ou un exemplo a seguir para as forzas políticas autóctonas?

F- Boa peregúntola, sei por onde van os tírolos. É certo que agora na xente xoven hai moita reveldibia, moita furibundia. Hai xente que sempre quere protestar, que está descontenta. Imaxino por iso que cando anunciamos a xira de despedideira, a moita xente lle caeu a ánima aos pés. Pensaban que acababa o conxunto que dalgunha mañeira representaba a banda soora dos seus soños. Non podemos negar que nos conmoveu sobrexeito, aquela demonstración de agarimo por tanta xente xoven. Home, habia xente que soubera que fora xoven de xoven pero non era tan xoven. Conmoveunos aquela demonstración de agarimo. Nós xa lle dicimos sempre a esa xente que ten tanta reveldibia e furibundia, que hai que apandar. Contra o sistema non debemos loitar.

F- E máis engora, que son tempos, encoidamos, de deixarse levar, que gobenre quen teña que gobenrar, que faga o que teña que facer,e de apandar.

A- É certo o drama do paro. Eu teño un amigo, Núñez Feijóo que ten un primo que está no paro e parece que é unha experiencia desacougante.

F- A toda esa xente, nós endicímoslle sempre con o corazón no peito, que enruban para diante, que pensen en positivo e non se devengn en baixo, que pensen ennóscolos, por exemplo. Levamos toda a vida sen traballar e tampouco nos queixamos.

Actuaredes na Cidade da Cultura ou esperaredes a un novo bipartito para que vos ofrezan cantar o himno galego a capela no Parlamento?


A- Esa é unha cousa que nunca nos ofertaron.

F- Nós sempre tivemos unha cantarela moi grande, que quizabes un día destes enxergaremos en algún dos nosos concertos na xira de despedideira. En moitas xoldras temos enxergado unha cantarela que é o Himno Galego ranchera.

A- Anunciamos que na xira de endespedideira, temos pensado engadelar dúas novas cantarelas. Que son o Himno Galego ranchera, o Himnodoro, dos da Ría, incluido no noso "Disco díscolo". Tamén queremos engadir a nosa cantarela, a que lle dedicamos a un dos grandes amigos dos da Ría, ese xornalista senlleiro, típico xornalista lugués que sempre fala así sen abrir moito a boca: Fernando Ónega.

Dicídeme que vos inspiran estes nomes:


Gerardo


A- Bo amigo.

F- Vou enrepetirme, moi bo amigo diría. Está nos nosos concértolos e non conquerimos que cantara connóscolos, porque sempre que o chamamos está no baño.

Alberto

F- Pois outro grande amígolo. Nós temos unha cantareliña que lle compximos e que nos gusta moito cantarelar.Todas as nosas cantarelas son sinceiras e saen dos nosos corazóns. Pero esta se cadrar, é desas sinceiras e senlleiras. Alberte se algo non ten, é avaricia.

A- Eu mesmo diría, Monte Cuco. Porque nós vamos moito a Monte Pio, teno tan limpo que lle chamamos Monte Cuco.

Elena

F- Elena Melena, que imos dicir, que leva con a nóscola carreira tantos e tantos ans, con esa cantarela. Ela gosta moito desta cantarela. E toda a familia real que son, de verdade, xente campechana, chavacana, unha auténtica familia que é unha maravela. En algunhas ocasións teñen cantarelado esta cantarela.

A- Na Zarzola.

Que pasou con Ruth, Ursula e Sinforosa, que eran os vosos corpos de baile?

F- De cote estou pensando dicirlle á miña secretaria que lles dea unha chamadeliña. Que lles mande uns rámolos porque tiñan uns corpos ben belidos e unhas cabezas ben senlleiras.

A- O que pasou foi o tempo por elas.

F- E nós tamén gostamos de apostar por xente noveliña, os corpos de baile sempre lle deron oportunidades ás rapazolas novas. Elas xa teñen feita a súa carreira, xa teñen os seus maridos...xa é outra cousa

A- Hai que apostar pola canteira galegueira.

Cando fixestes o saúdo ao clube de fans dixestes "non á pirateiría".


F- E seguímolo endicindo. Nós non é xa polo diñeiro. Cando copiarelas un díscolo, xa non é por o diñeiro, que efectivamente, roubádesnos un diñeiriño, pero a nós que máis nos ten dez mil euros máis arriba ou abaixo. Eu dígolle a toda a xenteliña que non copiareledes os díscolos porque estades a facervos danos aos vóscolos. Ti copiarelas díscolos?

Non

F- Xa se ve que es un rapazolo culto. Cando un rapazoulo copiarela un díscolo faise un dano aos eles, porque está borradelando dalgún xeito a banda soora dos seus soños. Nós compunximos a banda soora dos vosos soños e recórdolos. Non atentedes contra iso.

A- Estou de acordo, sen que serva de precedentele, con Fabián, cando saquemos o noso "Disco díscolo" o mercadele como se mercadela calquera cousa.

F- Case lle damos a nóvola a este rapazolo. Os da Ría en reposta ao amoreiro e respeuto dos nosos seguidoires, imos ensacarelar unha campaña senlleira para a gravación do noso dísco. "O disco díscolo dos da Ría", que vai ser unha recompilaución, dos nosos ans nos escearios, con máis de 25 cantareliñas, todos grandes xites, e que imos lanzar cunha grande campaña en Bercami, e Kraufounding. Imos sacar unha camapaña que permitirá a todos os e todas as que gosten, podan encomparar por antidipado o díscolo, e a entradeliña ao grande concerto "Toda unha vida enriba dos esceairos", que acontecerá posiblemente a comezos do mes de decembro deste an.

Seriades capaces de confesalo por fin? Vivides en pecado.

A- Eu teño unha segunda residencia perto d´O Valdoviño. Cerca de Xuan Pardo, bo amigo, pero está máis cerca de Cariño que de pecado.

F- Se pecado é gosterelar dos bos viños, das mulleres belidas, dos sofás cómodos, vivimos en pecado.

Dicídeme o que queirades:


A- Pois os da Ría, Alegría! Que podemos dicir? Que non hai que vivir nin con reveldibia nin furibundia, que hai que vivir con moito góstele, hai que sempre tirar adiante, disfroitar a reo, e facer o que a un lle gostele.

F- E sobordetodo, facer o en galegueiro. Moitas grazañas

A- De ren.