ENTREVISTA A BLANCA DA MEDUSA

 "Eu era das que ían a clase"

Estimados e estimadas colegas, aquí unha entrevista a outro personaxe que se dixese todo canto sabe sobre persoas e persoeiros, acabaría enchendo os estantes da Cidade da Cultura usando pendrives de Terabites. Blanca, propietaria do Medusa, barcafé situado na zona vella de Santiago accedeu a falar con este blog logo de negociacións que deixarían tesos aos "desfacedores" da Guerra Fría.

-Neste día que veño de pagar o piso, a primeira pregunta que che quero facer é: por que lle chamaches Medusa?
Porque era o nome que tiña antes. Eu púxenlle A Medusa.

-Aclarado isto tan interesante, a pregunta seguinte é; por que colliches a un DJ como é Chapaev?
Home, polo seu CV. (sobran as explicacións do que pasou logo da resposta)

-E que tiña o CV dese home se se pode saber?
Era o que animaba todas as festas, traballou en moitos sitios, pinchou en moitos sitios e así dixen que con ese CV queríao na Medusa.

-En que sitios pinchou?
Non lembro o nome dos sitios que poñía.

-E a ti que che dixo para convencerte?
Simplemente me pareceu un bo chaval, ao mellor hoxe non penso así.

-Aquí tamén tes a un animador, camareiro e deseñador, Fran. Se tiveses que escoller entre un e outro nun momento crítico, cal sería o resultado?
Non escollería, son bos rapaces os dous.

-Canto tempo levas dirixindo A Medusa?
Pois entre catorce e dezaseis anos, porque como non miraba os papeis. Desde o 97 ou 99.

-Que cambios tes visto nestes anos na xente que pasa por aquí?
Antes abriamos pola mañá, cando  o conservatorio estaba máis cheo, gustábame abrir pola mañá. De feito a señora que tiña este bar, que sempre foi un bar de mulleres, abría de luns a venres  porque tiña o conservatorio e os xulgados. Cando eu cheguei o primeiro e segundo ano moi ben, pero logo abriron máis conservatorios, subiron as matrículas e logo foi todo dexenerando.

-E iso fixo que abrísedes pola tarde-noite.
Si, foron anos moi tolos. Pero a miña intención sempre foi que este fose un bar de día. Pero cando tes un negocio éche o que hai.

-Por que dis que eran uns anos moi tolos?
Porque saíase moito máis, o concello era máis  permisivo e na cidade vella viviamos moita xente. Abríase ata as tantas, os planos de estudo eran outros, estudabas en febreiro, xuño e setembro, que conste que eu ía ás aulas. Agora a xente vai máis á clase.

-Home, digo eu que se un fillo teu asiste a aulas con este novo plano, supoño que che renderá máis.
Pois non o sei, nós rendiamos máis ou menos. Moitos colegas  meus chegaron moi adiante e eu acabei, pero non sei se é mellor este plano de estudos. Hoxe a xente ten outras necesidades. Nós viñamos con bolsa de roupa e agora veñen con iPod, smartphone etc. Nós non tiñamos nin tele.

-Cal é o tipo de persoa máis estraña que ten pasado por aquí?
Non sei. Vén de todo tipo. O mellor é que este é o momento máis tranquilo do bar, logo a fin de semana é cando máis traballamos. Pero xente estraña, home algún guiri, pero non sei dicirche xente estraña. É bastante agradable traballar aquí. Pero tamén che digo que houbo outros anos nos que había máis perigo.

-E logo?
Porque eramos máis novos, tiñamos máis perigo, eramos máis atolondrados, eu era máis nova. Cando traballei noutros bares, os xoves eran terribles, teño visto arrincar billas do baño, estabas traballando e tiñas que botarlle o ollo ao material do bar.

-E agora?
E agora os xoves non existen.

-Que foi da iniciativa do Trivial en TV?
Pois agora Fran anda nas súas cousas e eu estou en avanzado estado de xestación e non teño gañas de quedar ata tarde os mércores.

-Cando tes pensado abandonar momentaneamente A Medusa?
En xullo, pero non sei cando retornarei. Virei botar un ollo de cando en cando porque vivo aqui ao pé e porque somos Fran e eu o bar.

-Volvendo á música, nun principio Chapaev poñía a música que lle saía da gana e de súpeto un día escoito temas que nin de lonxe, pensei que poría ese home. Que pasou?
Non o sei. Chapaev é todo un misterio. Nós diciámoslle: tes que ter un pouco de todo, non só a música que che gusta a ti e aos teus amigos para que veñan verte. Pero o certo é que Chapaev sufriu un cambio e tanto Fran coma min preguntámonos que pasaba con el. Nunca o soubemos. Se puidese poría máis pinchas e a radio, que antes poñíamos a radio.

-Agora viría a SGAE.
A SGAE e AGEDI queren cobrarme 140 euros ao mes. Por poñer música e por reproductores. Consultei con máis bares e din que non hai avogados que se poñan en temas contra a SGAE. Un bar como o noso deberíamos pagar como 20 ou 30 euros ao mes e non 140. Agora decidín enfrentarme. Así que desde aquí, se alguén controla temas SGAE, que contacte comigo, pero que conste que me gustaría defenderme soa.
Vendo o que me din os demais de: "Blanca, paga" a min paréceme un abuso.

 -Entón estás pensando en facer máis concertos?
Non, monto concertos de maneira puntual. O último foi porque estabamos de aniversario.

-Por último, di o que queiras.
Que me encantaría seguir aquí máis anos, neste bar.

ENTREVISTA A BEGOÑA DÍEZ SANZ (BEGO DS)

 "Puxen un anuncio para que me regalasen un gato e atopei traballo"

Non sei que pregunta facerche para comezar. Cóntame que che pasou pola cabeza cando te avisei desta entrevista.
Medo. Todo o mundo me dicía: "Vas facer unha entrevista para ese blog, xa verás, xa verás" e ao final ninguén me dicía nada. Sobre todo:" xa verás que preguntas"

Pero ti non liches entrevistas deste blog?
Si, si que lin.

E paréceche para tanto?
Non, pero  había moita subxectividade.

Pois a verdade eu quería facerche preguntas serias pero ao final pasei de todo. Por que tes unha gata? porque é a moda entre o círculo de colegas?
Non. Dos colegas só dous teñen gato. Eu sempre quixen ter mascota pero miña nai díxome: o gato ou eu. E como quen me daba de comer era ela, pois non tiven gato daquela.

Tamén podías comer o gato?
Non como carne. Logo tiven hamster, porque o mozo co que vivía daquela era alérxico ao pelo.

Pero a ver, os hamster tamén teñen pelo.
Xa, pero están sempre metidos na súa roda dentro da gaiola. O primeiro hamster que tiven foi agasallo del.

E que cho deu, co nariz tapado?
Pois non. Despois tiven un traballo a media xornada, parecíame cruel ter un can. Así que collín un gato, porque precisaba dun animal independiente e que me dese cariño ao mesmo tempo. Tiven un gato que se chamaba Baco, pero todo o mundo lle chamaba Paco. Con outro mozo, pois mercamos un piso e dixo: gato non.

Pero hamster si.
Non, o hamster xa non había, porque unha vez deixei unha fiestra aberta e escapara toda a camada que tiña. Non os atopei. Ao final decidín agora que era o momento de ter un gato ata o final dos días de alguén. Unha vez puxen un anuncio para atopar un gato pero ao final atopei traballo para dar clase. E ao final atopei a que teño agora, Circe.

Baco, Circe, nomes moi clásicos.
Gústanme eses nomes clásicos, aínda que tiven un hamster que se chamaba pampero.

Anda, coma un ron.
Foi casualidade, sen pensar no ron, ehem. Xa somos inseparables, e cando me fun para fóra a Comillas, dixen que a gata e eu iamos nun pack, pero non houbo problema.

Por que Comillas? Sempre che gustou estar á parte?
Aquí deberías poñer un dedobre de tambor en plan comedia. A cousa foi que botei para bolsas aquí e alá logo de acabar a carreira e mestrado. E unha bolsa que me pasou un colega, boteina e foi a que me deron. Ademais, era con aloxamento.

Sacaches un libro de poesía. Por que?
Por que non? Levo moitos anos escribindo. Antes escribía en castelán ata que me decatei de que pensaba en galego. Logo empeceia escribir en galego, traducín cousas e agora cada vez que me sento a escribir fágoo en galego.

Vas escribir algunha novela en plan "As memorias dunha neo falante"?
Quen querería ler unha novela sobre min? Teño microrrelatos, tres deles escribinos cando me fun para  Nova Iorque. Todos saben que teño medo a voar. Así, mentres ía no avión, escribín tres microrrelatos sobre desastres aéreos. Ademais, sempre me sento do lado da xanela.

Tes medo e sentas ao pé da xanela?
Si, porque teño medo de verdade. Pero non deixo que me condicione a vida, así pois, se teño que voar fágoo pero non deixo que me condicione. Dixéronme que me emborrachase, pero non, eu fato terapia de choque.

Emborracharte? Quen te vería como Melendi.
Choro en silencio, mirando pola xanela, pero non se decatan.

Resulta que haberá xente que lea o teu libro e diga, mmm poesía erótica, claro é muller. Que lles dirías?
Que esperen a última páxina.

Contas que algún día reúnan a túa obra e te estudien nos institutos?
Hoohohoho. Si, sempre que penso iso soa a alarma do espertador. Non fixen isto con intención narcisista.

Só por poñer o de "camarada" vai haber tertulianos que te poñan a feder.
Din que toda publicidade é boda aínda que sexa mala.

Iso dicía Lola Flores.
Mita, tamén cito a Lola Flores.

Tes de compañeiro de piso a un dos integrantes de Ataque Escampe. Tes pensado cantar nalgún dos seus discos?
Eu, por que? Non sei. É gracioso vivir cun pequeno grande home como é Samuel, e tamén vivo cun terrorista, como xa sabe todo o mundo. Para min son os meus compañeiros, vémonos en pixama, cando espertamos e todo iso xa perde o glamour.

Prendestes a cheminea que tedes no salón?
Si e foi un episodio que puido ser  nefasto. Un día tentamos prendela e o resultado foi a casa chea de fume e a xanelas do salón e cociña abertas e unha corrente do carallo. Pero é moi chic o da cheminea.

Dime o que queiras.
Supoño que sería de recibo dicir: mercade o meu libro pero tamén lede poesía, lede en galego e quen queira que me dea unha oportunidade.

ENTREVISTA A XOEL MÉNDEZ (ARTISTA METEÓRICO-PROLÍFICO)

 "Atopei un tipo que me confundíu comigo mesmo"

Por favor, dáme unha primicia que ninguén sabe polo de agora.

 Non vou ser pai.

­En serio?!

 Non.

­Como é posíbel? Por que....por que?

Non puiden facer nada para non evitalo. 

­Acabas de botar ao mundo cinco traballos discográficos, así, de súpeto, como unha bomba. En serio  o desemprego dá para tanta hiperactividade? Deberías darlles  aulas  aos políticos deste país para que aprendan...algo.

 Se os políticos roubaran só de cinco en cinco, todo iría mellor. O peor é que lles renovamos a patente de corso de catro en catro... E non digas a palabra bomba, que me poño tenro. 

­Cinco traballos musicais, quere dicir que durante un tempo ao mellor estarás en dique seco musical. Iniciarás algunha outra actividade dentro da hiperactividade desempregativa?

       A verdade é que non. Teño outro tanto material collendo pousos no ordenador... só saquei isto a xeito de petisco. Non se pode saturar o mercado, Moncho... 

        Aliás, estou rematando un documental experimental e preparando outro. Tamén me porei cos diarios da viaxe, a xeito de 'escatografías': fixen sesudos traballos de campo para estudar as diferentes culturas a través das súas pautas defecatorias. Cómo, canto, onde ou en quen se caga en cada país. É un enfoque moi productivo, anque ás veces torna enxurrada. A antropoloxía non deixa de ser unha diarrea mental... 

­Hai anos emprediches unha viaxe arredor do mundo. Cantos bichos raros viches e cantos tiveches que comer?

 Ben deles. Anque o máis exótico atopeino xusto ao chegar. Foi por estas datas, aterricei de cheo no entroido de Laza. Aquelas cachuchas espetadas bailando reggaetón, aqueles baños de xudre e formigas avinagradas, aquelas danzas rituais de corpos nús a menos catro graos; foi tan perturbador... en ningunha tribo vin un potlatcht dese calibre. Sentinme moi etnocentrista... 

                                

­Confundíronte con algún? 

 Si. Estando nunha pequena panadería de San Telmo, un barrio de Buenos Aires, encontreime cun tipo que me confundiu conmigo mesmo, e eu confundino cun colega de Santiago. Pero en realidade a única confusión era que non estabamos confundidos. El viña visitar a súa quinta provincia por primeira vez na vida e eu de paso rumbo a Ushuaia. Ficamos cuánticamente bastante abraiados. 

       Poucas horas despois fomos encontrarnos de novo nun recanto da concorrida avenida Corrientes. Os dous estabamos a agardar por alguén...un cronopio, unha fama, non recordo.  Era día de festa nacional e, no medio daquel quilombo, aló estabamos dous galegos bailando o tango da causalidade.  Foi todo xenuínamente confuso. 

       Dende entón estou moi interesado na cartografía sociobiolóxica. Fixen moitos amigos a través do Google Earth.

­Viches a Sánchez Dragó cando pasaches pola India? Seica lle gustan os saltóns desas terras. 

Na India non. Vino no entroido de Laza, cando cheguei, colgado dunha garrafa de Xastrés. Díxome que decidira pasarse ás drogas duras... Eu faleille da miña experiencia transcorpórea co Changa nas praias de Gokarna, pero non me fixo moito caso. Xa estaba medio mamado. Y había nieve... 

­Sempre te vin como líder espiritual dunha liña filosófica ou creador dunha nova crenza ou relixión.  Se  así  fose,  cal  dos  teus  temas  recentemente  publicados  sería  ou  usarías  como mantra revelador coa túa masa de seguidores? 

Xa o dicía Adolfito: "canta máis masa mellor se pasa". Coido que Outra vaca no millo pode ser un bo reclamo para consumar o suicidio colectivo (do que non estamos tan lonxe)... Dende logo, o mellor pasaporte cara á divinidade é iste: carreteira e mantra.

­Cal sería o símbolo que distinguiría a túa concepción cósmica?

As $$.

­Volvendo  ao  planeta terra  do  que  parece  que  cada  día  estamos  máis  lonxe,  deixaches  de facer auto­stop?

 Pois si. Agora só fago dedo, pero máis que o polgar uso o do medio.

­Onde están agora mesmo as túas forzas creativas? (A última vez que te chamei estabas en Ourense)

 Agora mesmo as miñas forzas creativas máis poderosas son máis ben forzas destructivas. 

Vivo en Santiago a caròn dunha biblioteca que máis ben parece un búnker antinuclear. Estudantes e yonkees, eruditos e sen teito conviven en dous universos paralelos, ignóranse cunha educación sibilina. Mais, se non fallan os meus cálculos de sociobioloxía xeoposicional, veñen sendo a mesma cousa. Está nos libros. 

­Segues facendo caricaturas en secreto sobre persoas que te arrodean?  

Non. Coido que estou perdendo o sentido do humor... Últimamente póñome coas caricaturas e só me saen naturezas mortas... 

­Serías capaz de enviar unha para este blog? 

 Xa mandei unha: a miña.

­Por último, di o que queiras, tes vía libre.

Ogallá os nosos fillos poidan afacer os ollos a tanta infamia. 

Ogallá non teñan que vela. 

Ogallá saiban derrotala.

ENTREVISTA A IVÁN G. AMBRUÑEIRAS (HOMO TRASCENDENTALIS ERECTUS)

 

 "Isto está sendo capcioso"

Amigos e amigas, o mundo do bloggeo está caendo en picado. Tanto é así que se hai cousa de catro anos comezabamos con artistas que se atreveron con ataques directos á clase política máis "casposa" do panorama local e estatal, agora as entrevistas xa están pasando a rematar con "esperaba que me meteras máis caña". Por tanto, este blog está indo ao carallo 29.

Pero en fin, nun esforzo por manter o pulso coa actualidade máis endogámica do panorama que vai desde o CGAC a Castrón D´Ouro, pasando claro está, polos bares de turno, aquí temos unha entrevista a Iván G. Ambruñeiras. O home que miraba sempre para arriba. Este e outros misterios serán tratados nesta entrevista.

Despois de catro anos de existencia deste blog, cal foi o motivo que te empurrou a deixarte entrevistar?
Non sei. A insistencia, supoño.

Non insistín moito!
Home, bastante.

Ponme un exemplo de como che insistín.
Home, pedíndomo moitas veces ata que desta volta collíchesme de graza.

Collinte de graza, pero de seguro que non tivo nada a ver o feito de aguilloárente, impulsárente ou ameazárente o noso común círculo de amizades? 
Non, o certo é que non, pero tanto me ten.

Chapaev non che insistíu?
Non, non moito, total para o caso que lle fago.

Chega a pregunta do millón, a que levo anos querendo formularche: por que miras para arriba cando te fas o interesante?
É un tic. Certamente teño moitas fotos con ese movemento de ollos, sobre todo túas (o autor nega calquera tipo de intención detrás da autoría das fotos). Provocas en min esa sensación.

Eu provoco esa sensación en ti?! Cáusoche indiferenza?! Tío, estame doendo...
Non, non é indiferenza, é unha sensación que non sei explicar.

(amigos e amigas, o entrevistador está sentindo que ás veces é mellor non sentir nada)

 É certo que un día en plenas aulas berrácheslle a un profesor: "a ver home, dános clase!"?
Non iso é un mito. Unha historia mitificada por Chapaev. Simplemente foi un día que estabamos para comezar as aulas, e o profesor achegouse dúas veces para falar dun traballo académico que tiñamos que facer, eu debín dicir algo, non o lembro, pero ninguén lle deu máis importancia.

Polo que eu sei nas túas orixes proletarias o teu pai era cociñeiro, por que non che deu por aí?
Porque o meu pai non quere que se lle acheguen á cociña e non transmite as cousas. Non sei cal é a razón.

Sabemos da túa faceta de crítico e investigador cinematográfico, pero dime a verdade, iso pode ser calquera non?
Home claro, só tes que coller e poñerte a escribir sobre filmes, non ten moito misterio. O mellor é que che paguen, pero iso xa é máis complicado.

Pagáronche por escribir crónicas?
Si, na Universidade e algún texto noutras ocasións.

Algunha vez rexeitaron algún texto teu?
Non, pero ás veces son eu o que tarda en entregalos.

Nalgunhas conflagracións entre cineclubeiros cada mércores como é que ti es o que case sempre sae indemne?
Pregúntalle aos demais, non sei. Supoño que porque non chego a discutir a niveis exasperantes.

Quen é o máis exasperante?
Négome a responder a esa pregunta.

Mide máis dun mentro oitenta?
Non o sei.

E menos dun metro setenta?
Non o sei. Non insistas. Isto está sendo capcioso.

Moitas voces din que tes aires de superioridade. sénteste así?
Non sei, se tal que mo digan. Tampouco son ninguén para xulgar a imaxe que teñen de min desde fóra. Ás veces é mellor non saber o que pensan de ti.

O outro día estivo un señor que se chamaba Luis E. Parés que falou no Cineclube sobre anécdotas con Arrabal, Sánchez Dragó, etc. Tiñas envexa?
Non, que o Arrabal se me poña tolo nun momento determinado, non teño envexa, poríame nervioso. 

E cear na casa dun padrastro famoso?
Creo que tampouco.

Cal foi o momento máis angustioso que viviches no CC?
Buf, pois vouno ter que pensar. Non lembro momento así, pero porque as cousas non saen ben si me pon nervioso, pero nada máis.

Ves o CC moi esgotado e con gañas de que a xente quere marchar?
Home, todos levamos moito tempo nisto, ao mellor hai un certo cansanzo, pero eu non teño gañas de marchar.

Estase a pensar nas olimpiadas?
Non levo negociacións, pero este ano iríamos nós, estaleiro e creo que o novas.

Mira, estades adestrando algo?
Eu vou ao basket, cando podo, pero adestrar...

Para a festa do CC tes pensado facer algún número especial?
Non teño pensado nada. Non sei, recibirei ofertas.

Imaxina que estás co teu director fetiche nun cuarto dun hotel, o director entra no baño e comeza a cantar "tralalalala". Antes de liscar, ti que pensarías?
Son incapaz de poñerme nesa situación, pero sería interesante.

Di algo, o que queiras.
Grazas pola entrevistas, non foi tan mal. Eu quería ter isto preparado da casa porque non me sae nada.
Vide ao CC, hai boas pelis e somos encantadores.