ENTREVISTA A ALBERTO RAMOS

"Tampouco me matei moito na carreira"

Alberto Ramos é xornalista en paro, escritor premiado, redactor vocacional (non queda outra) en medios dixitais, compañeiro de tabernas e fumador. Accedeu cortesmente a esta entrevista logo de longas negociacións non exentas de viño, bromas e amenceres catatónicos (por parte de quen escribe, alá cada quen co seu fígado)

Ola Alberto.
Ola. Gravas sempre as entrevistas?

Si. sempre. E a primeira pregunta é: despois de tres libros e de traballar nun xornal, aínda cres no xornalismo?
(a música de fondo para esta reposta é unha cantante en plan Cecilia tardoposrmoderna)Ains. Supoño que será como preguntarlle a un carpinteiro se cre na carpintería. O xornalismo é importante, pero ao mellor lle damos importancia de máis a unha cuestión que é que non deixa de ser un traballo, de obreiros e que non deixa de implicar que che van dar vinte ostias por ano traballado cando te boten. Cousa que pasa todos os días. É un oficio que pode ser moi interesante, moi bonito, moi estresante e moi noxento. Dámoslle moita importancia ao que é o xornalismo para a sociedade, que o é, pero somos traballadores como outro calquera, somos traballadores como outros calquera. É un oficio moribundo como dicía nunha entrevista Iago Martínez e agora mesmo podémonos sentir como man de obra excedente.

Entón por que estudamos catro anos, sacamos un doutorado e nos adicamos a ler?
Cada quen debera respostarse iso. Por que o fixen eu? Home, tampouco nos matamos tanto na carreira. É de agradecer que a mesma facultade de Comunciación se tome a risa a súa propia titulación en moitos casos. Porque se imos saír de alí para estar no paro ou en precariedade, polo menos primeiro pasámolo ben na facultade e non hai que matarse moitísimo. Salvo algunha excepción de cadeira. Por que se mata a xente na carreira? Por vocación ou porque non facemos caso da xente que di "non te metas en xornalismo". É unha vocación suicida en moitos casos.

En vista das actuais circunstancias que están a envolver o panorama tanto interno como externo, ocórreseme a seguinte pregunta: fuches neno superdotado?
Non.

Non?
Non.

De que vai a última  novela que escribiches?
Que pregunta máis inquietante (podes poñer isto).Pois vai de alienacións, da ruptura da rutina e de paro, basicamente. Son oito días de luns a luns, na vida dun xornalista menor de trinta anos que perdeu o seu traballo tras un ERE de extinción. Logo vai contando o día a día da súa alienación e é unha historia de paro, esa é a excusa. É unha cousa que escribín seguramente porque a vivín, pero o importante é a ruptura da rutina, porque perdemos a rutina, carallo, vai moito frío.

Rutinas da información?
Non,iso son cousas da facultade. A rutina de erguerse todos os días e ir a algures, que cando estás no paro non acontece.

Despois de contarme isto, de tomarmos un café con leite xuntos, cóntame un chiste.
Non vou contar un chiste.

Nin o de mis tetas?
Non vou contar ningún chiste.

Entón quee prefires, un quiste no membro ou contar un chiste?
Entre esas dúas opcións quedo con ningunha. Pero teño que dicir que nunca me preguntaron polo quiste no membro. Preguntácheslle iso mesmo a Pachi, o que se presentou para a Xunta?

Soñaches algunha vez con ser magnate da prensa?
Soñeui con ser rico, como todo o mundo, para non facer nada na vida. Estaba moi ocupado para soñar caralladas.

Que farías se agora mesmo che ofrecesen traballar en Acapulco a favor do "narco"?
Xa con oír Acapulco digo que non. Non me interesa marchar de Galicia.O do narco non o vou contestar sequera, porque é evidente que si.

Por onde comezarías a facer un progrom nos medios?
Non me vou mollar. Hai moito traballo por facer.

Terías preparada unha lista negra?
Non teño unha lista negra porque non teño tinta dabondo nin espazo dabondo no computador para rematala.

Para acabar di o que queiras.
Entrevista rara.

Entrevista a Josito do 13

 "Vai ser máis rendible alugar as mesas con computadores"

Ese exemplar de Sempre en Galiza que tes entre as botellas de xenebra, é o teu libro de cociña de referencia ou é unha declaración de principios?
É un regalo de aniversario. O meu libro de referencia é este El huerto familiar ecológico. 

Aquí fanse reunións de traballo, mesmo naceron medios de comunicación. Cando abriches o 13 sabías que ía vir unha crise económica como esta?
Non tiña nin idea, sospeitaba que a cousa non ía durar moito.  Pero a clientela funa buscando eu pouco a pouco, a que entra no meu perfil.

Alugarás as mesas  por horas para cando veña alguén facer unha reunión?
Falámolo o outro día, vai ser máis rendible alguar as mesas con computadores que para servir copas e cafés.

Visto así, pensaches en meterte asesor como Anxo Quintana?
Non é un perfil a seguir para min o de Anxo Quintana. Pero non é mala alternativa, o de taberneiro cánsame. Sobre todo o estrés mental, o físico lévoo ben, pero a cabeza acábache mal pola noite.

Tes unha horta aí ao fondo, por que se che dá tan ben nun sitio tan pequeno?
 Non se dá ben. Hai que coidala porque os tomátes mórrenche, os pementos son ridículos, pero en fin hai que poñer interese e ir pouco a pouco.

Pensaches en enterrar a alguén aí?
Si, varios.  Dous ou tres xa os teño mirados.

Tamén tes a vender libros d´O lapis do taberneiro, non che é máis caro manter eses libros aquí que mercar a comida para facer os bocadillos?
 Si que o é, pero para non aborrecer co traballo de taberneiro méteste en iniciativas como estas.

Dime a verdade:  os libros escríbelos ti.
Non, non. Pero o meu está por chegar. Teño unha asesora  que non é amiga de Quintana, pero estamos a planear o meu libro.

Cantos destes se escribiron en servilletas?
Case todos eles.

E con cantas copas de viño encima?
 Cando escriben están dabondo mamados, menos un que se escribiu na casa do autor, o resto na taberna.

A túa cociña é moi pequena, como metes as potas na que traes a pasta cociñada para as tapas?
 Cando é unha pota para as tapas, aínda. Pero cando me tocou para unha voda ou un aniversario para vinte persoas, entón hai que calcular todo.

Unha voda aquí no 13, non me cabe na cabeza, ti eras o padriño?
 Cando chegou a voda, pensei que era unha broma. Dixen que isto non era un restaurante, non podemos facer vodas aquí. Eles dixeron: "queremos un local para estar agusto, íntimo e bonito". Falei cunhas amigas que tiñan unha empresa de catering, e botaron unha man.

Se sincero, a noiva fora moza túa.
Non, non, esa non.

Nunca sentaches con máis de catro persoas nas túas mesas? 
Si, con sete, oito ou dez, séntome por ter compaña. Teño probas que o testifican. O que é difícil é erguerte para ir ao baño.

Gústache que te toquen? Porque aí rózaste con todo o mundo. 
  Gústame que a xente se aproxime.

Vas meter música en directo algún día?
Xa o fixen na presentación dalgún libro, pero de maneira discreta porque a música pode molestar aos veciños.

Nunca traerías a Ricardo Parada?
Non. Xa o intento cos Da Ría para traelos e logo para calalos.

Como te levas con Ramón Bilbao?
Temos unha relación de oito anos e xa somos íntimos.

Por que colgaches as Marías no medio dos chourizos e xamóns?
Regaláronmo esta semana e non lles busquei aínda sitio.  Pero estar aí é un sitio privilexiado.

Esas non comen. Di o que queiras para acabar, por exemplo, por que tes esa lata de caldo galego que é unha aberración?
Porque alucinei cunha lata de caldo galego, que se fai en Asturias. Pero só merquei unha lata e así non o podo probar que o quero ter de exposición unha tempada.


 

ENTREVISTA A EL AGENTE SIN NOMBRE

Tes algún conflicto marterno filial ou carencia afectiva?
 Empezamos duro. Home, coa miña familia lévome ben.Ves algo no tumblr algo que poda reflectir iso?

Home, vendo esas superheroínas e as cosplay tan exhuerantes que subes a el, podería deixar ver certo grao de desexo non cumprido.
O conflicto pode vir de que levo moitos anos vendo moitos filmes, lendo moitos cómics e todo iso podería dar saída a unha caste de fetichismo que ás veces se move nesa dirección.  

Estás psicoanalizado?
Pois non.   

Entón por que subiches a serie de fotos da rapaza embarazada mostrando os nove meses de xestación e o nacemento da criatura?
Ves exactamente o que eu teño, pero agora mesmo teño 320 tumblr agregados dos que a maioría son misceláneas. A miña tendencia é subir case todo,no caso desas fotos parecéronme curiosas, pero moitas veces non me paro en ver cal é a cuestión que me fixo graza.  

Tes moitos gifs dos Vingadores, sobre todo de Robert Downy Jr. Fai ben de Ironman?
Fai de si mesmo. Xa sabes que Robert Downy é un crápula vividor que tivo problemas coas drogas, acohol, etc. Basicamente reinventouse neste filme, no que fai de millonario excéntrico e vividor e ao que lle gustan as mulleres e pasalo ben.  

Por iso é o home de ferro, porque non usa viagra?
Tería que explicarche o eixo do filme, pero mellor é que a vexas porque da Marvel, é das mellores. As outras non son para tanto.  

Quen che gusta máis, Thor ou Ironman?
Home, Ironman, Robert Downy Jr. é moito mellor actor que o que fai de Thor. Un señor rubiaco que está casado con Elsa Pataki e coa que ten un fillo.

 Es funcionario? 
  Non, son contratado.  

Entón de onde sacas tempo para encher o Tumblr? A última actualización é de hai horas.
 Téñoo programado. Podes ir subindo contidos a tal hora. Aínda así tes que ter tempo, porque para ir seleccionando os gifs. Saco tempo porque teño un móbil moi bo cunha función que me permite, cando teño tempo e vexo un bar con wifi, selecciono o que quero.

 Non che entra spam?
 Non, o que pasa é podes estar moito tempo buscando algo que sexa do teu gusto e non ver nada.  

No teu gmail tes a Skeletor como foto de portada. Considéraste un calavera?
Pois calavera non xustamente, é un personaxe ao que teño certo cariño e esa imaxe está feita en oito bits, co que é unha mirada a Nintendo, que a min o tema de Nintendo sempre me gustou. Foi unha acumulación de cousas, nintendo, skeletor e Super Mario. Simplemente poño imaxes que me gustan, nada máis.

 Consideras Super Mario un cxogo interclasista, dado que é un proletario que salva unha princesa Pódoche asegurar que moita xente ten esa idea. Xa o teño máis que falado co señor DJ Chapaev, quen di que Mario é un proletario que vai defender unha monarquía caducada e que se deixa secuestrar, a princesa é unha inútil e Mario tense que enfrontar a un exército para liberala. É unha lectura respetable e válida. Logo está o mostacho de Mario que ten dado xogo a moitos gifs con Stalin.

 O gif coa resurección de Lenin nos Simpson, canto che custou?
Costoume velo, rirme e dicir que non estaría nada mal poñela. Monetariamente, non me custou nada, pero nos EE UU están a voltas coa lei SOPA. Aí atrás falouse moito de que habería que identificar todas as fontes, e así o tumblr morrería.  

De sexo xa non falamos.
No tumblr hai unha frase mítica que di "tumblr gatos e tetas en dous segundos". O caso é que eu, quitando as cosplays exhuberantes e superheroínas, pois tento non ir por ese camiño.

 Pero gatos pós!
Claro, porque gatos hai en todas partes. Hoxe vin unha aberración da que logo me rin, pero dunha risa que dis agora estou perto do infermo. Un artista tiña un gato que morreu. Disecouno e instaloulle unhas helices de helicóptero e levouno a unha galería onde lle deu unhas voltas.

 Que é un friki?
 Iso é algo moi complexo. Eu prefiro pensar que a palabra está máis extendida e que xa somos máis respectados. Eu diría que é unha persoa que lle gusta a cultura popular. Deixémolo aí.  

Ti es un friki?
Si, eu son un friki.

 Es amigo de Bad Joe Davbid?
Non, pero gustaríame coñecelo. Recoñezo que os seus chistes malos fánme gracia.  

Ese fulano págache por aparecer no teu tumblr?
É un meme. Un meme é unha imaxe que se usa nun conotexto e que se lle poñen temas alusivos. Basicamente alguén lle titou unha foto a ese home, que debe ser ao mellor un tipo ben aborrecido e que nese momento estaba nunha pose simpática e decidiron para aproveitar esa imaxe.

 Por que non o matas?
Tendo en conta que tamén coñeces a DJ Chapaev e a súa tendencia a facer chistes deste estilo.

 Esta entrevista mola, piques entre frikis.
Recoñezo que os chuistes malos teñen gracia, ao mellor de puro malo. E este personaxe está aí para botar fóra todos os chistes malos que coñeces e non te atreves a contar.  

Ao final vestícheste de Dar Vader modelo Hello Kitti?
Esa foto pasouma outro personaxe que deberías entrevistar antes de que marche, pasouma durante os anos de carreira. Eu teño tendencia a poñer rapazas exhuberantes, pero hai xente que ten moito sentido do humor e fai cousas como estas.

 Cando os deseñadores debuxan esas superheroínas como Power Girl, por que as fan asi?
É complicado de explicar. Unha das última debuxantes de Power Girl é muller e non se recatou nada en poñerlle atributos. Unha das últimas polémicas de DC, a editorial deste personaxe,é que lle quitaron o escote, iso incendiouos foros de seguidores. Coñezo un pouco o personaxe, pero hai guionistas que xogan coa figura, coa vulnerabilidade do personaxe, ou ser radical nas formas. Un deseñador dos 90 pintaba Power Girl con trazos masculinos. O mesmo pasa con Wonderwoan, parece que ten connotacións lésbicas ou sexuais, moitas.  

Con tanta foto feminina no teu tumblr, fíxaste nas mulleres de verdade?
Si, home, só faltaría. Só quero pasar un bo tempo.  

Por que che deu polos gifs de vodka?
 Vodka e alcohol en xeral, é un tema recorrente, gústame o vodka e poderás atopar moitas referencias a el.  
 Nunha das fotos vese unha rapaza cunha camisola e nela escrito: Hentai Inside e o teu comentario é "interesante". Por que?
Son cousas que me fan graza. Refírese ao logo de intel inside, unha referencia friki, referida a este xénero erótico festivo.

 Que cosplay vestirías, Elektra ou Power Girl?
Como non teño escote prominente, Elektra e tamén sería máis simpático.  

Por último, di algo o que queiras.
  Unha entrevista moi curiosa e moi directa, xa me dixeron que viñese preparado.

ENTREVISTA AOS DA RÍA

Arturito Puy e Fabián Santomé, Os da Ría, por fin neste blog.

"Quixemos chamarnos os LopezVeigas"

"En moitas xoldras temos cantarelado o himno galego ranchera"

Anuncian posible concerto do seu "O DISCO DÍSCOLO DOS DA RÍA" para comezos de decembro de 2012

Levádesvos ben?

Arturito- Home, xa se ten falado moito destas liortas e lear que temos entre os nóscolos. A verdade é que somos como un matrimonio que leva moitos ans, non sei se Fabián está de acordo. Evidentemente sempre xorden as púyolas de tantos ans de relación. Sempre se van sumando pequenos detalles. Por exemplo, a min dáme moita carrax cando estamos nunha comida opípara e Fabián ten o feo costume de coller as cascas do marisco pousalas no meu prato e pareza que comeu menos do que comeu e sexa eu o lambón.

Fabián- Iso é certo(chega o camareiro) Tres cañiñas. Eu vou facer un pouqueliño de intrelogoutrada, vou facer menos rexouba e vou ir máis diretamente ao gran. Coido que nos enlevamos moi ben. Eu son o padriño do teu neno, non Arturito?

Arturito- Si, Paula.

Fabián- O teu neno Paula, evidentemente. Hai un videolo moi senlleiro que está na rede e que fixo hai xa un an e pico, o programa Miradiñas, de Miguel Miradiñas, en o que se fala xa sobranceiramente de todo isto. Como el di, un matrimonio ben avindo ten as súas rexoufas. Pero de cótele, claro que nos levamos e é un góstele moi grande e para endemostralo imos darnos aquí unha afectuosa apertolada.

Arturito- (Fabián quere abrazalo) Pero que merda é esta!

Que é o que vos enxerga?


F- A nós o que nos enxerga é a xente coma ti, que ten o góstele de compartillar unha cáñola con os nóscolos, enxérgannos as mulleres belidas, enxérganos a xente senlleira e de ben, enxérgannos os sillóns cómodos máis que os incómodos.

A- Podemos dicir que somos atípicos, porque entre a paz e a guerra, preferimos a paz. Entre a fame e a fartura, a fartura.

F- Respeitamos a xenteliña que ao mellor emprefire a guerra, ou que prefire os sillós incómodos ou a comida insípida. Aínda que prefiramos os platos ben xugosos e saboirosos. Creo que basicamente nos enxerga iso e que estamos de acordo aí, verdade que si?

A- Si, porque, queiras que non, tamén tivemos a sorte de adicármonos ao que nos gosta faguer, e levamos moitos ans dedicándonos ao espectáculo e vivimos moi ben del e non tivemos, afortunadamente, que traballar nunca, e iso é un góstele moi grande. Por iso, para nós poder enxergar unhas cantareliñas, poder borrexar cunhas rapazas belidas, con esas cóuselas, xa ficamos contetes.

Sodes unha parella atípica no que é o panorama do humor. Sen ter un programa semanal na TV, xa rompestes. E disto hai xa dous anos. Canto vos pagaron por facer a vosa ruptura?


F- Pois non nos pagaron de cote. Se me permites que che encorrixa un pouqueliño, non houbo unha ruptura propiamente dita, senón unha despedideira. Levabamos moitos ans traballando, levabamos moitos ans enriba dos esceairos, ás veces endebaixo deles, e chega un momento que queriamos atinxir proxectos máis persoais. Em por iros, comezamos esta xireliña de despedida, en a que aínda estamos.

A- Houbo un momento...

F- Vou xantarelar unha concretiña...

A- Concreta. Cando Fabián me propuxo o seu proxecto senlleiro de que ía cantar, ou como era? Joan Manuel Serrat canta o novo cinema americano?

F- "Ismael Serrat canta al nuevo cine americano", que e un proxecto que estou preparando neste momento.

A- Entón aí díxenlle: vamos ter que enxergar unha despedideira, porque hai moita xente na nosa Galiza, que aínda non tivo o góstele de vérmonos con os nóscolos, entón imos facer unha xira de endespedideira. Escomezámola no an 2009 e estamos agora escomezando esa xira de despedideira, a ver se nos podemos despedir de todos cantos concellos deste país poidamos.

F- Que ogallá dure moitos ans.

A día de hoxe, esta longa xira de despedida, estavos resultado rendible, sobre todo para ti Arturito que tes unha filla e varias ex esposas que manter.


A- Para Os da Ría nunca foi un problema o tema dos cártolos. Nós levamos moitos chopes. Non sei se sabes que eu sempre no esceairo estou coas chaves do meu Toyota, do meu Toyi. Ise Totyota fíxeno coas Letras Galegas de Aquilino Iglesia Alvariño. (risos de Fabián) Coa cantarela que lle adicamos ese an, Toyota. O apartamento de Sanxenxo, ese foi con Celso Emilio Ferreiro. Porque temos un chope que é que as distintas conselleirías de Cultura, sempre nos encarregan cantarelas para as letras galegas. Tamén nos encarregaron a de Saidade (conselleiría) a "canción dos bícolos". Pensamos que é mellor bicarse que meterse coca, por exemplo, que é o que di a cantareliña. Temos moitos chopes. Temos a cantarela: "non mordas a man que che dá de comer, Deputación de Lugo". Con eses contactos que fas en diferentes comidas e xantares opíparos, vas tirando. Sempre vas tendo un remañente para os gastos.

F- Hai que endedicir,que nesta xireliña como no resto da nosa traxeutoria, a busca encicais dunha rendabilidade económica, eu penso que non é o noso motoreiro de o noso traballo. A rendabilidade penso que se traduce en cantareleiras, en risadeiras de o público, en sorridelas de unha muller belida, en que a xente desfrutele un pouquiño.

Entón, estades a dicir que o feito de virdes en limusina nas festas das letras, hai dous anos, quere dicir que tedes "un amiguito del alma", polo menos en Lugo.

A- (risas de Arurito e Fabián) Amígolos temos muitos. Cando un leva tantos ans e nos mellores esceairos, non só de eiquí de Galicia, que paramos porque un sempre quere voltar ao níñolo de onde saiu. Nós actuamos coas mellores cupletistas de Madrid: Concha Velasco, Ana María Matute, Carmen Martín Gaite, en Barcelona, Merçe Rodorera, Rosa María Sardá..coas mellores. Da mesma maneira tamén coñecimos aos máis grandes do teatro e da farándula española.

F- Moitos amigos da alma no mundo da politiqueira tamén.

A- E de Xose, o que era terceiro nos da Ría. Que decidiu meterse en Terra Galega. Non lle foi moi ben, pero foi o que apostou pola política.

F- Nós estivemos sempre conténteles con todos os gobenros, e deixamos grandes e senlleiros amígolos que sempre nos enapoiaron e sempre encolaboraron connóscolo, en todos os iños de a politiqueira.

A- É certo que un dos nosos grandes amigos foi López Veiga. Coincidimos con el cando o do Cangarexo Real, que era un boi de Francia, que intentaran vendelo como unha especie autótono. Non gustou, pero aquel día coñecimos a López Veiga,unha persoa moi trangalleira, dos nosos gósteles.

F- Estivemos enapiques de chamarnos os "Lopez Veigas". Os da Ría naceu aí, que comezamos a falar con el. Díxonos que fixesemos algo senlleiro e de cote, iamonos chamar "os LópezVeigas". Segue sendo un grande amígolo. vémonos ás veces, xa non comemos cangarexo real, hahaha, algúnha outra pézola de marisco ou de xabarín.

Lembro a clamorosa manifestación que se convocara en decembro de 2009 contra a disolución d´Os da Ría. A vosa separación foi un preludio ou un exemplo a seguir para as forzas políticas autóctonas?

F- Boa peregúntola, sei por onde van os tírolos. É certo que agora na xente xoven hai moita reveldibia, moita furibundia. Hai xente que sempre quere protestar, que está descontenta. Imaxino por iso que cando anunciamos a xira de despedideira, a moita xente lle caeu a ánima aos pés. Pensaban que acababa o conxunto que dalgunha mañeira representaba a banda soora dos seus soños. Non podemos negar que nos conmoveu sobrexeito, aquela demonstración de agarimo por tanta xente xoven. Home, habia xente que soubera que fora xoven de xoven pero non era tan xoven. Conmoveunos aquela demonstración de agarimo. Nós xa lle dicimos sempre a esa xente que ten tanta reveldibia e furibundia, que hai que apandar. Contra o sistema non debemos loitar.

F- E máis engora, que son tempos, encoidamos, de deixarse levar, que gobenre quen teña que gobenrar, que faga o que teña que facer,e de apandar.

A- É certo o drama do paro. Eu teño un amigo, Núñez Feijóo que ten un primo que está no paro e parece que é unha experiencia desacougante.

F- A toda esa xente, nós endicímoslle sempre con o corazón no peito, que enruban para diante, que pensen en positivo e non se devengn en baixo, que pensen ennóscolos, por exemplo. Levamos toda a vida sen traballar e tampouco nos queixamos.

Actuaredes na Cidade da Cultura ou esperaredes a un novo bipartito para que vos ofrezan cantar o himno galego a capela no Parlamento?


A- Esa é unha cousa que nunca nos ofertaron.

F- Nós sempre tivemos unha cantarela moi grande, que quizabes un día destes enxergaremos en algún dos nosos concertos na xira de despedideira. En moitas xoldras temos enxergado unha cantarela que é o Himno Galego ranchera.

A- Anunciamos que na xira de endespedideira, temos pensado engadelar dúas novas cantarelas. Que son o Himno Galego ranchera, o Himnodoro, dos da Ría, incluido no noso "Disco díscolo". Tamén queremos engadir a nosa cantarela, a que lle dedicamos a un dos grandes amigos dos da Ría, ese xornalista senlleiro, típico xornalista lugués que sempre fala así sen abrir moito a boca: Fernando Ónega.

Dicídeme que vos inspiran estes nomes:


Gerardo


A- Bo amigo.

F- Vou enrepetirme, moi bo amigo diría. Está nos nosos concértolos e non conquerimos que cantara connóscolos, porque sempre que o chamamos está no baño.

Alberto

F- Pois outro grande amígolo. Nós temos unha cantareliña que lle compximos e que nos gusta moito cantarelar.Todas as nosas cantarelas son sinceiras e saen dos nosos corazóns. Pero esta se cadrar, é desas sinceiras e senlleiras. Alberte se algo non ten, é avaricia.

A- Eu mesmo diría, Monte Cuco. Porque nós vamos moito a Monte Pio, teno tan limpo que lle chamamos Monte Cuco.

Elena

F- Elena Melena, que imos dicir, que leva con a nóscola carreira tantos e tantos ans, con esa cantarela. Ela gosta moito desta cantarela. E toda a familia real que son, de verdade, xente campechana, chavacana, unha auténtica familia que é unha maravela. En algunhas ocasións teñen cantarelado esta cantarela.

A- Na Zarzola.

Que pasou con Ruth, Ursula e Sinforosa, que eran os vosos corpos de baile?

F- De cote estou pensando dicirlle á miña secretaria que lles dea unha chamadeliña. Que lles mande uns rámolos porque tiñan uns corpos ben belidos e unhas cabezas ben senlleiras.

A- O que pasou foi o tempo por elas.

F- E nós tamén gostamos de apostar por xente noveliña, os corpos de baile sempre lle deron oportunidades ás rapazolas novas. Elas xa teñen feita a súa carreira, xa teñen os seus maridos...xa é outra cousa

A- Hai que apostar pola canteira galegueira.

Cando fixestes o saúdo ao clube de fans dixestes "non á pirateiría".


F- E seguímolo endicindo. Nós non é xa polo diñeiro. Cando copiarelas un díscolo, xa non é por o diñeiro, que efectivamente, roubádesnos un diñeiriño, pero a nós que máis nos ten dez mil euros máis arriba ou abaixo. Eu dígolle a toda a xenteliña que non copiareledes os díscolos porque estades a facervos danos aos vóscolos. Ti copiarelas díscolos?

Non

F- Xa se ve que es un rapazolo culto. Cando un rapazoulo copiarela un díscolo faise un dano aos eles, porque está borradelando dalgún xeito a banda soora dos seus soños. Nós compunximos a banda soora dos vosos soños e recórdolos. Non atentedes contra iso.

A- Estou de acordo, sen que serva de precedentele, con Fabián, cando saquemos o noso "Disco díscolo" o mercadele como se mercadela calquera cousa.

F- Case lle damos a nóvola a este rapazolo. Os da Ría en reposta ao amoreiro e respeuto dos nosos seguidoires, imos ensacarelar unha campaña senlleira para a gravación do noso dísco. "O disco díscolo dos da Ría", que vai ser unha recompilaución, dos nosos ans nos escearios, con máis de 25 cantareliñas, todos grandes xites, e que imos lanzar cunha grande campaña en Bercami, e Kraufounding. Imos sacar unha camapaña que permitirá a todos os e todas as que gosten, podan encomparar por antidipado o díscolo, e a entradeliña ao grande concerto "Toda unha vida enriba dos esceairos", que acontecerá posiblemente a comezos do mes de decembro deste an.

Seriades capaces de confesalo por fin? Vivides en pecado.

A- Eu teño unha segunda residencia perto d´O Valdoviño. Cerca de Xuan Pardo, bo amigo, pero está máis cerca de Cariño que de pecado.

F- Se pecado é gosterelar dos bos viños, das mulleres belidas, dos sofás cómodos, vivimos en pecado.

Dicídeme o que queirades:


A- Pois os da Ría, Alegría! Que podemos dicir? Que non hai que vivir nin con reveldibia nin furibundia, que hai que vivir con moito góstele, hai que sempre tirar adiante, disfroitar a reo, e facer o que a un lle gostele.

F- E sobordetodo, facer o en galegueiro. Moitas grazañas

A- De ren.

ENTREVISTA AO GARCÍA, RAPEIRO

"Estou pensando en sacar o carné de maquinaria pesada"

O primeiro que quero saber é como se pronuncia o teu nome: García, Gharsía ou Gharcía?

Iso é a gusto do consumidor.

A día de hoxe cal sería oficialmente a túa ocupación profesional: artista?

Artista das pistas, non?

Conduces máquinas paleadoras?

De momento non, pero estou pensando en sacar o carné desa maquinaria pesada para esmagar algunhas cousas.

Cales?

Por exemplo, o Horreo onde están os ratos.

O estilo musical que traballas agora é o rap, correcto?

O rap, si. É un acrónimo de rithm and poetry, ritmo e poesía, o ritmo da música, como forma de expresión oral. O correcto sería dicir músico de rap. E o nome artístico sería García Mc, que significa master of ceremonies. Era a denominación do mestre de cerimonias, do presentador da festa, porque o hip-hop comezou sendo un movemento festivo.

Cal é a diferenza entre hip-hop e rap? A pregunta do millón.

Ás veces escoito o de: o rap vai máis lento e o hip hop vai más rápido, e cousas así de surrealistas. O caso é que denominamos cultura ou movemento hip-hop unha cultura un movemento que comeza a comezos dos 70 no barrio do Bronx, desenvolvido por xente que sufre directamente a exclusión social, e que se converte nun movemento festivo antirracista. Aglutina á xente colectivamente a través de diferentes expresións á xente da rúa. As expresións serían o breakdance, graffiti e o beatbox ou rap, que é unha das expresións do hiphop.

Hai algunha diferenza entre un rapeiro que leva os calzoncillos ao aire e un que non os leve?

Pois non necesariamente. É certo que quen os levan ao aire será por unha cuestión estética. E probablemente estea máis influído por esa parte que usurpou o capitalismo á cultura hip hop. Seguramente quen non os leve ao aire, será que non lle dá importancia a esa cuestión. Daría para facer moitas reflexións.

Ti estás en varios proxectos musicais. Un é con Leo Arremecaghoa. Se vos buscades aos dous en Internet aparece Leo García, un músico arxentino. Entre as influencias deste home están The Cure. Que consello lle darías a Robert Smith, que corte o pelo?

Quen é ese?

O cantante de The Cure.

Non os controlo. Non os escoitei nunca. Oín moitas veces o nome. Probablemente se os escoito me soe algo, pero non os controlo.

Estás implicado no proxecto Labregos dos Tempos dos Sputniks. Con eles a túa carreira entre noutra órbita?

É outro terreo, outra forma de expresión e estética comunicativa. Tamén estiven nunha banda de salsa brava, facendo coros e metendo algún rapeo. Cando á xente lle falas de salsa, vénlle á cabeza toda esa idea de salsa comercial que nos chegou aquí. Pero falamos de todo ese movemento que ten as súas raíces africanas, como o hipo hop e o rock´n´roll. Logo son así diferentes terreos, cada un coas súas características. En Dios ke te crew é unha cousa moito máis contundente. Se queres falamos máis diso pero prefiro que me preguntes máis directamente. Son proxectos diferentes. En Labregos mesturamos a cousa máis punk con rap, pero logo está tamén aí a raíz. Un pouco as cancións revolucionarias de todo este imaxinario colectivo desta parte do mundo. Entón hai aí moitas fusións e sobre todo, sen ningún complexo. Podes atopar unha versión de Fuxan os Ventos, a mesmo un tema influenciado por Public Enemy.

A banda Sidonie ten un disco que se titula El Fluido García. Isto son casualidades da vida ou xa te coñecían?

Probablemente xa escoitaran falar de min. E eu estou convencido de que puxeorn o nome por iso.

Reclamarás dereitos de imaxe?

En principio non porque creo na cultura libre. Pero todo se pode valorar.

Por que o poema de Celso Emilio Ferreiro, "Son un pasmón", vai contra do AVE?

Porque é un poema que desde o meu punto de vista chama para a calma, e vai contra dese mundo do "progreso" que nos venderon. A idea de que indo todo máis rápido vai ir todo mellor. Esa idea está en decadencia. Entón podemos dicir que Ferreiro se adiantou aos tempos, nunha poesía que non morre nunca. Fala do decrecemento nese poema. Se subes nun AVE, que ademais de ser un desfase, unha barbaridade a nivel de destrucción do entorno. Como a comida rápida. As cousas rápidas non che deixan ver o mundo como é, nin desfrutar da pausa verdadeira davida. Por iso ás veces enlazo o de ser un pasmón coa velocidade do sistema capitalista.

Quen sería máis pasmón: Pepiño Blanco por non facer o AVE, Feijóo por adialo ou o que paga por un billete para a ir a 150 km/h nun tren que non chega aos 90 km/h para ir de Coruña a Compostela?

Penso que os tres. Pepiño Blanco porque si, forma parte de toda esa mercadotécnia. Cada tramo do AVE custa millós de euros que son concedidos a empresas amigas ou o que sexa, pero non vou entrar en chanchullos. Desde logo que ese é un pasmón. Non ironicamente, como di Ferreiro, senón totalmente, por ser un dos responsables da destrucción do territorio. Feijóo é outro pasmóns, sobran razóns para dicilo. Polas mesmas que dixen anteriormente. E o terceiro, moitas veces comprará o billete porque no sistema que vivimos, considerará que é mellor nese momento dado. Probablemente eu, ti e moitos poidamos caer niso nun momento dado. Entón seriamos uns pasmóns, porque o mellor é ir traquilamente e con tempo.

Identificoute a policía ultimanente?

Ultimamente non. Penso que a última vez hai igual un ano e pico.

Se te parase un control policial, daríaslles os teus datos ou cantarías unha versión mellorada de "Ruido Neghro" de Das Kapital?

Non sería mala idea o de Ruido Neghro. En principio, no sistema no que estamos, estamos obrigados a darlles os datos, por moito que te negues.

O rap en galego dá capital?

Non. Precariedade.

Hai que ser un creativo moi mutante para vivir no país no que vives?

Radicalmente si. Precisamente por unha cuestión de supervivencia e máis que nada, porque tes que diversificar, se non varías, é máis difícil gañar a vida. Pero principalmente e máis importante é necesario a nivel artístico explorar novos camiños.

Falando máis de música, cal é a túa droga favorita?

Unha delas é a música. Falando propiamente do termo, marcáronme un antes e despois os efectos da mescalina.

Cando compós unha letra, cal é a primeira cara que che vén á mente?

Depende. Non hai unha norma fixa. Ás veces tes unha imaxe e escribes a partir dela. Ultimamente escribo no terreo dos sentimentos. Para facer rap non, é unha cousa máis politizada e social. Poden ser cousas máis profundas. Pero se escribo poesía vou ao terreo do existencialismo.

Cáenche ben os xornalistas musicais?

Normalmente non.

Cantarías o Himno Galego no Parlamento ou aproveitarías para cantar "Herdeiros da Ditadura"?

A segunda opción, pero o máis seguro que non entraría eu no Parlamento. Aínda que a todo se lle poden dar moitas voltas e as liñas de intervención non se cinguen só aos espazos, senón a como ti poidas canalizar ese momento.

Como titularías un rap sobre a escisión do Bloque?

Agora mesmo non se me ocorre nada.

Por último di o que queiras.

Non sei. Nada, gracias, que está ben interesante que haxa xente que fai cousas como esta. Porque é necesario construir autonomía e estar en contacto a xente do underground e crear escena.

ENTREVISTA A ÁLVARO OTERO, FILÓSOFO

"Un entra na facultade turbado polas ideas e sae masturbado por elas"

Comezo cunha pregunta que lle fixen a outra filósofa, Cris G Parga; que fan nunha illa deserta, Heidegger, Savater e Sánchez Dragó?

Non o sei. Seguramente nada ao xeito, algunha estupidez seguramente, outra cousa non sei moi ben. Pero seguramente se non hai cámaras no evento, non fagan absolutamente nada. Porque este tipo de xente móvese moito por esta caste de cousas.

Que filme de terror lle acaería a Zizek como protragonista?

Supoño que en calquera dun orfanato, destes filmes sobre internados da época franquista. Como profesor e confesor. Aínda que sen saber cando está a realizar unha destas funcións. Confensando nas aulas e impartindo teoría nos confesionarios.

Cal sería para ti o folósofo máis gore da historia?

Escrivá de Blaguer.

Era filósofo?

Tanto ten, o seu pensamento tirou de máis xente que calquera outro tipo de discurso. Segue máis xente a Escrivá de Balaguer que a Voltaire.

Ti dás aulas de filosofía en institutos...

Cando eran tempos de bonanza.

É difícil meterlles o pensamento filosófico aos alumnos hoxe en día?

Non, eles xa se meten de todo por si mesmos. Por tanto non é moi difícil falarlles das substancias, entenden perfectamente. Non hai nada que dubidar. Falando en serio, hai uns anos, cando nós eramos máis rapaces, pensabamos que o sistema de educación era educación para o sistema. Pero a día de hoxe, praticamente a única capacidade de resistencia que teñen, son os coñecementos que un lle pode dar. No sentido de que os medios de comunicación xa están completamente formados. Saben perfectamente valorar a partir do éxito, da utilidade. A persoa que é feble, ou non é capaz, ou amosa as súas diferenzas é completamente esmagada desde pequeniños. Penso que é a única capacidade de resistencia. Iso hai que traballar máis tempo con eles, a fin de contas, son como persoas humanas.

Imaxina que tes que esplicar agora mesmo a Retórica de Platón, usando como exemplo un personaxe mediático. A quen escollerías, Belén Esteban, Tonecho ou Conde Roa?

Para explicar a tiranía, a teoría política de Platón, Conde Roa sería dabondo interesante. Para outro tipo de aspectos, supoño que Tonecho sería o que valería un pouco máis. Pero ningún dos tres valería, polo menos como exemplos do que non se debería facer, claro.

A cantos Álvaro Otero González coñeces?

A dous. Un que estaba perseguido en Vigo por desfalco, cousa que me tiña moita graza. E outro que estudaba no meu colexio, que non me facía tanta graza.

Por que eu vin en Internet, que hai un Álvaro Otero González, que gañou no 2008 o premio Provincia de Guadalajara. Coñécelo?

Non, pero espero que non sexa o mesmo que desfalcou.

Gañou 10.000 euros.

Ese é un escritor, tamén galego, que escribiu un par de novelas.

Ti participaches no que se chamou Proxecto Derriba. De aí naceu a Universidade Invisíbel?

Non, non, son dous proxectos completamente diferentes e diverso. A Universidade Invisíbel ten como exemplo as universidades nómadas italianas, e está na Coruña. Nós puxémonos en contacto con eles, pero son dúas cousas diferentes.

Ti non pensaches en artellar unha especie de guerrilla do pensamento?

Pois o certo é que teño cada vez más dúbidas sobre iso.

Dúbidas no sentido de montala ou non?

No sentido de que facer. O certo é que un entra na facultade turbado polas ideas e sae masturbado por elas, entón realmente, a día de hoxe como están os tempos, cambiaron moito as cousas. Había un filósofo chinés do século XVI que dicía que aquilo de se o que se sabe non leva cara a acción, realmente non se sabe nada. Entón cal é a acción que podemos facer a día de hoxe? Unha das accións, máis que guerrilla, era romper cun sistema de producción no que todo é equivalente. Na mesma sección está Adorno, Horkheimer, ás veces Sánchez Dragó, Savater, e no Corte Inglés; espiritualismo, Prozac, e cousas así. Por iso, participar gratuitamente significa non participar nun sistema de intercambio. Por iso dicía que unha acción de guerrilla significa unha participación inclusiva, nese tipo de movementos. E neste caso, unha non intervención, unha gratuidade, sería unha maneira de non sacar rendemento.

Se houbese tal grupo, cal sería o primeiro obxectivo?

Supoño que unha acción na Capela do Neno Xesús de Praga, na mesma catedral de Compostela. Paréceme un sitio divertido para calquera tipo de acción. Ou facer un encontro interculturalidade en Santiago Matamoros.

Esa Universidade Invisíbel foi un primeiro intento de pasar á clandestinidade, diante dunha hipotética desaparición de Filosofía como materia educativa?

Como a Universidade Invisíbel non somos nós, non o sei. Pero tampouco creo que teñamos que facer nada para resultar invisíbeis. A día de hoxe, vendo os textos que se promulgan, vendo o desprestixio que ten a Filosofía, e ademais fánselle homenaxes a Fraga, xa pouco hai que facer.

Consideras que a Filosofía en si mesma, nos días que vivimos, é un acto de onanismo?

Depende se es solipsista ou non. No caso de que non creas nas outras mentes, si, non hai ningunha vinculación. Depende do que un poda facer. O que si que ten, é un exceso de academicismo, en parte por culpa de quen se adica á filosofía. É moi difícil non desenvolver o concepto funcionariado dentro da filosofía. A día de hoxe, penso que a existencia é cada vez máis reducida. Onde todo se mide a partir do concepto de utilidade. Iso non é algo que saia expontaneamente, senón que ten unhas causas. A filosofía como entendo eu, tería que entender como se chega a que un rapaz de doce anos que non leu na vida, xa está completamente aculturado nese tipo de acepción da utilidade, que o resto non ten importancia, como os mecanismos do mercado escolarizan a nosa mente. É o mesmo que os imaxinarios. Por que traballamos con determinados imaxinarios, e intentar loitar contra deles. A filosofía non ten que ser nestes momentos sustantiva, senón que estar sempre á contra, porque cada vez é máis invasiva esa política na vida cotiá de cada un de nós.

Cal era o teu grande medo cando decidiches ser profesor?

Grande medo ningún. Grande medo o frío que vai fóra. Realmente un comeza a pensar o mesmo destino laboral, cando perde ese camiño que estaba aberto xa desapareceu. Dar aulas era a saída única, cando era saída, dos licenciados en filosofía. Entón nese sentido, fun bastante acrítico. Unha vez que traballas o medo é a responsabilidade saber poñer en dúbida o mesmo coñecemento, senón é máis ca unha repetición do que aprendiches na escola, ou ter algún tipo de contido.

Ti presentaches o filme Kaspar Hauser, de Werner Herzog no Cineclube de Compostela...

Non me fales deses, non me fales. Panda de sinvergüenzas, que non me pagaron nada. Non os coñecerás?

Creo que non.

Moi mala xente, sobre todo un tan Moncho.

As persoas como Kaspar Hauser son perigosas?

Non son perigosas por si mesmas, son perigosas para unha sociedade na que, como di o refrán: o cravo que sae para fóra só lle queda o martelo. Non se sobresae por ser o máis intelixente, senón por negarse a participar nunha serie de cousas que un intuitivamente, de maneira escura comeza a ver e despois cunha serie de informacións comeza a darlle un certo sentido. Non son perigosas, pero en fin, non sei por que, o medo que nos teñen inculcado fai que o diferente, esa persoa que non se axusta ao canon hai que anulala. Non ten un perigo de por si, pero hai xente que pensa que por ter outro tipo de sexualidade ou crenzas, é algo perigoso.

Ata hai uns meses no CGAC, había unhas proxeccións sobre a televisión nas que aparecían unha serie de pensadores franceses dando a súa visión. Pode haber pensamento detrás dun Barça-Real Madrí?

Si, ás veces o importante non é o que se mira, senón como se miran as cousas. Un Barça-Madrí non che vai dar as ferramentas para poder interpretar ese tipo de accións. Pero desprestixialas así de maneira categórica, é complicado, porque hai moitísima xente que si ten unha vinculación con iso. Algunhas veces, algúns discursos de pensadores que podemos dicir da esquerda, sempre falaban da alienación do fútbol. Desprestixiávano desa maneira. Pero realmente o que hai que saber é por que a xente se sente identificado con esas cousas. Se non sabemos por que se senten identificados con esas cousas, eliminalas ou desprestixialas, o que facemos é aniquilar e desprestixiar o contido identificativo de moita xente, moitas veces traballadora, que non tivo moitas oportunidades de formarse ou poder ter unha outra visión das cousas, privilexio que nós temos e que dentro do que cabe hai que devolvela á sociedade.

Por último, di algo.

Non sei, nada, que me escoiten paréceme un privilexio non merecido. Non teño moito máis que dicir.