Esta é a primeria entrega das que esperemos haxa máis,dos grafitis que aparecen polas paredes compostelás. O difícil é ir cos ollos abertos para darse de conta da súa existencia e sobre todo, da autenticidade dalgúns fronte ao uso de moldes noutros.
Que dá máis medo, o sinal ou o sorriso tentador?
Melloras na paiaxe urbanística
"Déixame o teu carro, hahahahahahah"
Ollo chosco, fociño quente, nome estranxeiro
"Que?! Que tes?! Vamos mal, e?!!!"
Humpy Dumpy, hai que mirar antes, ou es parvo?
"-Oiga, la catedral donde queda?/ Me lo dice o me lo cuenta?"
Agora toca dicir cal é o mellor
miércoles, 16 de septiembre de 2009
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
Os bonecos das portas dos garaxes xa son unha recua... Hai pouco, na Rúa de San Pedro, o mesmo día que acababan de facer un violeta enorme, había dúas señoras alí postas no medio da rúa comentándoo: "Mira que bonito, muller", "Ai, pois aínda che está ben feito"...
ResponderEliminarvaia, vaia. reporteiro grafiteiro. ummm. a min o que mais me gusta é o home-cabeza que mira pasar coches vermellos.
ResponderEliminarMoncho, vexo que non perdes o humor, escachei coa risa lendo os títulos. O millor, pra min, as melloras na paisaxe ubanística: pura e dura historia do país
ResponderEliminarO mural da rúa Espíritu Santo (creo) ten aspecto de inxenua criación infantil, mais debe de estar feito polos gentalhos/as, delátanos os personaxes que tocan o bombo e maila pandeireta, son autorretratos. É algo así como un inxenuismo socialista, o seu estilo, pero case o prefiro ao mimetismo "O Bronx trasladado a Santiago"...
ResponderEliminar